Między życiem, a śmiercią.

Delimorn

Taka bardzo krótka miniaturka. Miało być drabble, ale wyszło za długie...

Między życiem, a śmiercią

Zanikający oddech. Ciemność. Nie możesz otworzyć oczu, poruszyć się. Słyszysz głosy, jednak nie potrafisz odpowiedzieć. Czujesz nadchodzącą śmierć, która nie chce cię zabrać ze sobą, nie możesz też się obudzić. Czekasz, nie chcesz już cierpieć. Chcesz płakać, krzyczeć, jednak nie możesz. Wracają wspomnienia, jedyne co pozostało. Myślisz – „Dlaczego ja?! Proszę, dajcie mi odejść!”. Napływa fala bólu. Przypominasz sobie całe życie – wszystkie łzy, smutki, radości, uśmiechy. Pierwsza choroba, kiedy myślałeś, że gorzej nie może być. Pierwsze rozczarowanie, kiedy opuścili cię przyjaciele. Ale teraz są inni, oni siedzą przy twoim łóżku i płaczą, bo myślą, że nie widzisz, nie słyszysz. Ale ty wiesz i czujesz jak cierpią. To sprawia, że czujesz się jeszcze gorzej, przygniata cię poczucie winy. A rodzina – matka patrzy na ciebie, trzyma cię za rękę, wyznaje, że kocha, a ojciec kłóci się z lekarzem, nie chce byś umarła. I wreszcie, nadchodzi ten moment. Nie czujesz bólu, nie słyszysz już nic. Wokoło ciemność, zupełna ciemność. Nie, tam w oddali widzisz małe światełko. Lecisz do niego, unosisz się. „Koniec życiowej drogi” słyszysz. To twoja dusza. Ciało pozostało, tam na ziemi, w tym szpitalnym łóżku. I słychać tylko pikanie, kreska życia jest już prosta. Wszyscy płaczą. Jednak ty wiesz, że nie mają powodu do łez. Bo oto koniec ciężkiej drogi życia. Koniec, czas na życie wieczne – udrękę piekielną, płacz w czyśćcu lub szczęście i Bożą Miłość, w Niebie, w Raju.

Amos

Ciekawe, oryginalne. Skąd to zainteresowanie umieraniem?

Delimorn

Nie wiem, jakoś tak. Wink

To temat niezbadany, bo po śmierci już nikt nie pisze i łatwiej mi się zagłębiać w pesymizm.

Nienna

Chyba już kiedyś czytałam ten Twój tekst, na innym forum. Smile

Cóż, powiem, że trochę mroczny i pesymistyczny temat (chociaż, jeśli chodzi o Niebo, to wręcz przeciwnie), ale miniaturkę, chociaż krótką, czyta się dobrze.