"Popołudnie fauna" - coś jakby ff...

Atra

Napisałam to coś pod wpływem gupaffki, butelki piwa, słuchania DD i słoneczka, które lekko mi przygrzało. Czytacie na własną odpowiedzialność! Za zgony, objawy udaru słonecznego, napady śmiech/płaczu/szału i inne nietypowe reakcje po przeczytaniu nie odpowiadam. Miłego... Razz

Dedykowane wszystkim forumowiczom. Bo tak. Wink

Popołudnie fauna

Było gorąco. Słońce rozlewało się oślepiającym blaskiem po całej Puszczy Zachodniej, sprawiając, że jej mieszkańcy byli senni i rozleniwieni. Driady chowały się w korzeniach swoich drzew, najady parowały intensywnie, satyry kiwały się sennie. Zamilkły nawet ptaki i gadatliwe wiewiórki.
Pan Tumnus wyciągnął się w bujanym fotelu który wyniósł przed swoją pieczarę i rozejrzał się po okolicy. Była pusta. Faun uśmiechnął się do sobie uśmiechem godnym samego Bachusa i leniwym ruchem sięgnął do koszyka stojącego u jego kopyt. Zielona butelka zalśniła w blasku narnijskiego popołudnia. Tumnus odkorkował ją i powąchał z błogim wyrazem twarzy. Był to napój który zdobył dla niego zaprzyjaźniony karzeł, z nie do końca legalnego źródła. Robiono go z jabłek… przede wszystkim z jabłek.
Faun pociągnął długi łyk, a potem odłożył butelkę na ziemię i zamrugał… Coś zielonego pełzło wśród zielonej trawy. Wstał, podreptał bliżej tego czegoś i wytrzeszczył oczy. To była… skarpetka. Uniosła jeden koniec jakby węszyła w powietrzu i raźnie popełzła przed siebie. Zszokowany Tumnus bezwiednie podążył za nią. Szedł jak w transie i nawet nie zauważył kiedy przekroczył granicę znanych mu terenów. Zielona skarpetka pełzła powoli, lecz nieubłaganie przed siebie. W końcu zatrzymała się i legła bezwładnie. Faun, niemal zgięty wpół, spojrzał przed siebie i ujrzał dwie zgrabne kobiece pęciny, tfu!… nóżki z których jedna odziana była w jadowicie zieloną skarpetkę, bliźniaczkę tej, której tropem podążał. Wyprostował się. Nóżki należały do najcudowniejszej istoty jaką Tumnus widział w całym swoim życiu. Była to nimfa o jasnych włosach, idealnej figurze i ślicznej twarzyczce. Lekka, przejrzysta sukieneczka nie ukrywała absolutnie niczego i Tumnus poczuł że się rumieni.
- O, pani! – zawołał w przypływie romantyzmu (lub zaćmienia umysłu, wszystko jedno…), padając jej do stóp i delikatnie oblekając jej bosą stópkę w skarpetkę. – Pani, pozwól bym został twym rycerzem, bym mógł bronić cię i chronić i zginąć dla ciebie, jeśli będzie trzeba, królowo mego serca…
Piękna nimfa wytrzeszczyła na niego oczy – zielone, pod kolor skarpetek - i rozpłakała się żałośnie.
- Zaprowadź mnie do domu… - chlipnęła.
- A gdzież twój dom, pani?
Pociągnęła zadartym noskiem i wskazała na północ. Pan Tumnus dźwignął się z kolan, zdjął z szyi czerwony, jedwabny szaliczek i otarł nim jej łzy.
- Pójdźmy, pani – powiedział uroczyście, biorąc ją za rękę.
Nie minęła godzina kiedy ich oczom ukazał się wielki dwór stojący wśród drzew.
- To twój dom? – zdziwił się Tumnus.
Nimfa przytaknęła, pociągnęła go do bramy i zapukała. W bramie otworzyły się małe drzwiczki w których stanął strażnik w zielonym uniformie.
- Księżniczko! – zawołał strażnik. – Co za szczęście… - spojrzał na Tumnus i jego twarz wykrzywiła złość. –Hej, chłopcy! Do mnie! Łapać porywacza księżniczki!
Nim Tumnus zorientował się co się dzieje, pochwycono go i wciągnięto na dzieciniec.
- Jestem niewinny! To pomyłka! – jęknął, kiedy krępowano mu ręce powrozem.
- O tym zadecyduje Król Olch. Już nadchodzi…
Król Olch był bardzo przystojny, miał kręcące się rogi, koronę ozdobioną kwiatami i płaszcz z liści. Nimfa w zielonych skarpetkach podbiegła i uściskała go.
- Córeczko, jak się martwiłem! A to kto? – król wskazał Tumnusa.
- Porywacz, wasza wysokość.
- Ściąć go.
- Nie! To pomyłka! Jestem niewinny! Niewinny! – krzyczał nieszczęsny faun, kiedy prowadzono go do pieńka przy którym już czekał kat z ogromnym toporem.
- Nie! Mój ci on! – zawołała śliczna nimfa – księżniczka, podbiegając i zarzucając Tumnusowi ramiona na szyję. – Jest niewinny! Nie krzywdźcie go! Mój ci on! – zaczęła obsypywać twarz fauna pocałunkami.
Pan Tumnus poczuł się bardzo szczęśliwy… i obudził się. Siedział w bujanym fotelu przed swoją pieczarą, a u jego kopyt leżała przewrócona butelka.
Nieszczęśliwy faun wykrzywił się. Trawa, na którą wylała się zawartość butelki dymiła...