Atra w stanie czystym

kolorowa_ćma · Wysłany: Czw 15:18, 08 Mar 2007 Temat postu:

Dobrze jak zwykle mój błąd Sad

. Proszę nie gniewaj się na mnie za te moje błędy pisarskie! Sad

Nie chciałam!

Atra · Wysłany: Czw 16:02, 08 Mar 2007 Temat postu:

Przecież ja się nie gniewam, tylko wydawało mi się że widać... Rolling Eyes

nostress · Wysłany: Czw 16:11, 08 Mar 2007 Temat postu:

kolorowa_ćma · Wysłany: Czw 16:27, 08 Mar 2007 Temat postu:

Rzeczywiście, bardzo dobre. Sama chciałabym się uzależnić od wierszy Atry, ale jeszcze sporo mi brakuje do stanu uzależnienia Sad

! A szkoda!!! Wink

Nima · Wysłany: Pią 12:01, 09 Mar 2007 Temat postu:

Przecież uzależnienie nie jest zwykle celowe. Ja się nie celowo uzależniłam, tak jakoś wyszło, ale to wina Atry Very Happy

nostress · Wysłany: Pią 15:13, 09 Mar 2007 Temat postu:

Atra, kryminalisto! Wiesz, co to znaczy, tak uzależniać nieletnich? Very Happy

Atra · Wysłany: Pią 20:08, 09 Mar 2007 Temat postu:

No to przestane Was uzależniać. Same chcecie Razz

Bjart · Wysłany: Sob 1:05, 10 Mar 2007 Temat postu:

Nawet się nie waż! "Ja się już też uzależniam, ale fajnie ^^ No kochana, wklej coś nowego xD

Agok:) · Wysłany: Sob 8:17, 10 Mar 2007 Temat postu:

Ja jeszcze się nie uzależniłam, ale nie wiele mi brakuje Smile

Wiersze są świetne!

Atra · Wysłany: Wto 13:34, 13 Mar 2007 Temat postu:

Teraz nie uraczę Was wierszem, lecz miniaturką. Mały eksperyment ze stylem, mam nadzieje że udany. (myślałam że będzie mi się tym stylem dość ciężko pisało, ale na szczęście nie Smile

). Te wstawki łacińskie to fragmenty ezgozrcyzmu - modlitwy do św. archanioła Michała.
Miłej lektury.

Rozdziobią nas kruki, wrony

Była jesień późna, ziemia zmarzła a drzewa straciły liście. Była jesień późna, w sercach ludzkich zapadł strach. A działo się to w mieścinie niewielkiej, od innych siedzib ludzkich oddalonej, bo jej mieszkańcu umiłowali sobie spokój i samotność y tajemnice swe chcieli przed światem schować. Nie pamięta już nikt którego to było anno domini, pamiętają jeno te wydarzenia tajemnicze y dziwne.
Była jesień późna, stada kruków y wron, czornych ptaków dyabelskich, krążyły nad owym miasteczkiem, a było ich więcej niż poprzednich jesieni. Najstarszy ze starych nie widział jeszcze tylu ptaków czornych krążących nad miastem. Mówili, że przybyły one z zachodu. Starzy orzekli iż poprzedzają zło, ale żaden nie umiał rzec jak owo zło miało wyglądać.
Czekano więc, ale do owego czekania nikt się nie przyznał.
Była jesień późna y ciemna.
Wieczoru pewnego powracał do swego domu ksiądz stary a zły, lubieżnik y złośliwiec, co swą naturę występną pod pobożnością chował. Przystanął na chwilę, spojrzał za siebie i dojrzał postać jakąś idącą ku niemu gościńcem. Było to dziewczę, może XX wiosen liczące, z włosem czornym jako krucze skrzydło i w płaszcz czorny odziane, co na wietrze jesiennym powiewał niby skrzydła. Była to dziewka staremu nieznana, ale urodziwa niezwykle. Chmury ciemne kłębić się na niebie zaczęły, a wiatr zadął silniej. Skulił się stary ksiądz, przepełniony dziwnym niepokojem. Usłyszał ptasi krzyk – oto kruki y wrony poczęły kłębić się na niebie, nasienie dyabelskie. Dziewka przeszła obok niego y nagle przystanęła niedaleko. Obejrzała się, jej oczy były czarne, złe y dyabelskie, y błysnęły niby rozżarzone węgle w pięknej twarzy. Uniosła rękę, na jej rękawicy przysiadł kruk – wielkie ptaszysko, zły omen y zakrakał. Opadł stary na kolana i począł wznosić modły do św. Michała Archanioła.
...Defende nos in proelio; contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium...
Dziewczę śmiało się, ptaszyska czorne zataczały kręgi coraz niżej. Strach padł na całą okolice, tak ja pada światło Xiężyca, ale nikt nie wiedział czego się boi.
…Imperat illi Deus; supplices deprecamur...
Dziewczę śmiało się niby sam dyabeł, wrona czorna na głowie księdza usiadła.
...Satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem...
Nie wyrzekł już więcej, zakrzyczał jeno y rękoma zamachał, bo wrona dziób w oko jego wbiła. Dziewczę śmiało się, a ptaszyska księdza obsiadły i dziobać go poczęły.
Niosły się krzyki po mieście y krakanie y śmiech dziki. Wybiegali ludzie z domów, dojrzeć chcą cóż się dzieje a wszystkich jeden los spotkał.
Kapała ich krew na łono ziemi rodzicielki, choć krzyczeli: …Tuque, Princeps militiae coelestis, Satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute in infernum detrude...!
Nie uszedł z życiem prawie nikt, a tych co uszli w narrenturmie zamknęli, bo rozum ich opuścił.
Śnili oni jeno o ptakach czornych y krzykach y o dziewce co wśród ptaków orszaku skrwawione miasto opuściła y o jej śmiechu strasznym.
Rozdziobią nas kruki, wrony krzyczeli, a ona śmiech się dyabelsko.

Jadis · Wysłany: Wto 14:59, 13 Mar 2007 Temat postu:

Dosyć ciekawe dziełko... Wink

Podoba mi się. Very Happy

nostress · Wysłany: Wto 15:24, 13 Mar 2007 Temat postu:

Ha, gdzieś to już widziałam.. Wink

Ciekawe, chociaż, przyznam, dość ciężko mi się czytało w tym.. em.. jakże specyficznym stylu. Very Happy

Ale podziwiam za pomysł, a i forma miód ^^

Harpoon · Wysłany: Wto 19:25, 13 Mar 2007 Temat postu:

Hmm.... co by tu powiedzieć...
Na pewno ciekawe. No i duży plus za styl, chociaż tu jeszcze coś nie do końca styka. W każdym razie doceniam starania. No i znacznie on ten tekst urozmaica.
Co do samej treści, jest interesująca, chociaż jeśli to ja miałbym decydować o fabule, zrobiłbym to już zupełnie inaczej. Ale zahaczyłaś w nim o sprawy wiary, które, szczerze mówiąc nie pozwoliłyby mi tak tego zakończyć Wink

łola · Wysłany: Wto 21:05, 13 Mar 2007 Temat postu:

Strrraszne.... Ojć Atro ale z ciebie sadystka!!!